جمله معروفی هست که می‌گوید «کاش از اول نمی‌آمدی». این جمله بدجوری برای بعضی‌ها صدق می‌کند. مثلا اگر فرگی هیچ زمان پایش را به شهر مه آلود انگلیسی نمی‌گذاشت اکنون آن‌ها هنوز چندین و چند قهرمانی از لیورپول عقب بودند و اصلا طعم برتری را نمی‌چشیدند که حالا دلشان برای آن حس و حال تنگ شود.

در دهه‌ی شصت و هفتاد همسایه معنی دیگری داشت. محله مثل رگ در تن اهالی جاگیر شده بود و همسایه‌ها حکم خون تازه را در این رگ‌ها داشتند.

حقیقت این است که وضعیت گردشگری در شمال کشور مناسب نیست و صنعت توریسم در این منطقه حال و روز خوشی ندارد. هرقدر که صدای بلند باند ماشین ها جلوی رسیدن این صدا به مسئولان را بگیرد باز هم چاره ای جز روبه رویی با این مسئله وجود ندارد.

اگر از هیچ شهری در مازندران توقع نمی‌رفت این مناسبت را جدی بگیرد، «ساری» باید این روز را جدی می‌گرفت، زیرا تا کمتر از دو سال دیگر میزبان مهمترین رویداد بین‌المللی خود بعد از انقلاب است.

این حق ابتدایی هر انسانی است که خانه، شغل، تغذیه، بهداشت و آموزشی آبرومندانه داشته باشد. مخصوصا اگر در کشوری زندگی کند که خداوند با نهایت گشاده‌دستی نعمات‌اش را به آن ارزانی داشته است.

تحلیل پیش‌بینی‌ منابع مختلف داخلی و خارجی، از بانک مرکزی و مرکز آمار ایران گرفته تا بانک جهانی و صندوق بین المللی پول مؤید ادامه‌ی روند رکود و گرانی در ایران است. روندی که با شیوع کرونا تقویت شده و اقتصاد جهانی را وارد فاز جدیدی می‌کند.

حضور تحریک کننده نیروهای آمریکایی در منطقه و تلاش ایالات متحده برای فروپاشی اقتصاد ایران بعلاوه خشم مهار شده‌ی ایران از ترور سرلشگر قاسم سلیمانی و تروریستی نامیدن سپاه پاسداران، همچون بمبی عمل نکرده زیر پای آمریکایی هاست که در صورت انفجار همه منطقه را به آتش خواهد کشید.

امروز به جای اینکه عامه‌ی مردم ایران، مازندران را با شخصیت‌های شاهنامه‌ی‌فردوسی، شیخ‌طبرسی، امیرمازندرانی، ابن‌شهرآشوب‌ساروی، جوادی آملی، نیمایوشیج، پرویز ناتل‌خانلری، منوچهر فرهنگ، دلکش، خسرو سینایی، ابوالحسن خوشرو، محمد دنیوی، اسرافیل‌شیرچی، ع.پاشایی، کیوس گوران، فرامرزسلیمانی، رضارضایی و صدها اندیشمند و هنرمند دیگر بشناسند، ما را با «نقی‌معمولی» به یاد می‌آوردند. مقصر این سوء‌برداشت خودمان هستیم.

اینجا همه دوست دارند آمارهای‌شان بالا باشد و کارشناسی محبوب دل مدیر است که فلش نمودارهایش همیشه صعودی است. به همین خاطر است که آمارهای رسمی کشور با واقعیت میدانی همخوانی ندارد، زیرا این آمارها برآیندی از اطلاعات ارائه شده توسط استان‌های مختلف است که عموما به جای تهیه شدن، ساخته می‌شوند.

ثروت ممکن است جغرافیای یک سرزمین را قوام بخشد اما روح مردمانش را نه. به همین خاطر است که هلندی‌ها مردمان موفق‌تری از اماراتی هستند و هیچ ترسی از تمام شدن ذخایر نفتی خود ندارند. آلمانی‌ها تنها سه دهه بعد از جنگ و ژاپنی‌ها کمتر از سه دهه بعد از ویرانی اتمی بر پای خود چنان ایستادند که گویا هرگز شانه‌هایشان خاک را لمس نکرده.