عبارت-گروه اقتصاد: تامین مسکن یکی از چالش های روز جامعه کارگری در کشور است و در این راستا کارگران در طرح اقدام ملی مسکن سهم ویژه ای داشته اند. مدیرکل تعاون مازندران استقبال کارگران از مسکن ملی را خوب توصیف کرد و گفت که "بیش از ۹ هزار نفر تاکنون ثبت نام اولیه کرده اند." این درحالی است که سهمیه استان برای اجرای طرح ملی مسکن کارگری چهار هزار و ۲۲۴ نفر است و دست‌کم نیمی از افرادی که تا کنون ثبت نام انجام داده‌اند دست خالی و ناامید باقی خواهند ماند. اما شاید این افراد آنقدرها هم چیزی را از دست نداده باشند!
اساسا «مسکن» دغدغه اصلی خانوارها به خصوص کارگران و حداقل‌بگیرانی است که این‌روزها صورت خود را با سیلی سرخ نگه داشته‌اند. با یک گشت ساده در بازار می‌توان دید که طی سال‌های اخیر با رشد قیمت‌های سرسام‌آور زمین و آپارتمان، کارگران دیگر توان خرید این املاک را ندارند و بخش بزرگی از آنان که در شهرها ساکنند مجبور به اجاره نشینی شده‌اند. آن‌هم در روزگاری که نرخ اجاره‌ها هر روز تغییر می‌کند و با شتابی عجیب به سمت گرانی می‌رود. البته باید اشاره کرد که آرزوی خانه‌دار شدن تنها به دل کارگران نمانده و امروزه بسیاری از کارمندان نیز قید صاحب‌خانه شدن را زده‌اند.
طرح ملی مسکن به عنوان یکی از مهم‌ترین پروژه‌های عمرانی کشور به شمار می‌رود که در این طرح قرار است بخش عمده‌ای از متقاضیان مسکن به ویژه اقشار ضعیف و متوسط جامعه خانه‌دار شوند. به واقع جامعه هدف طرح اقدام ملی مسکن افرادی هستند که نمی‌توانند از بازار موجود مسکن تهیه کنند و این طرح برای تحت پوشش قرار دادن جامعه کارگری و بازنشستگان، فرهنگیان و دیگر اقشار جامعه است. اما این مسئله تا چه میزان با واقعیت موجود در طرح مسکن ملی و به ویژه مسکن کارگران همخوانی دارد؟
هزینه تمام شده مسکن ملی در مازندران تا امروز 23 دی ماه چیزی بین 3.5 تا 4.5 میلیون تومان به ازای هر متر برای خریداران محاسبه می‌شود و برای یک خانواده بهای تمام شده یک واحد آپارتمان که حتی حق فروش آن را ندارد حدوداً 400 میلیون تومان خواهد بود. البته این قیمت‌ها برای امروز است و همانطور که قبلا هم گفته‌شد نرخ مسکن ملی به احتمال فراوان با توجه قیمت روز برای خریداران ممکن است با افزایش همراه شود. در این آشفته بازار قیمت‌ها در شهرهای بزرگ مازندران می‌توان گفت شاید این قیمت آنقدرها هم بالا به نظر نرسد اما توجه داشته باشید که این خانه‌ها قرار است برای افرادی ساخته شود که با وضع اقتصاد امروز کشور، حتی در تامین مایحتاج ابتدایی خانواده‌شان نیز با دشواری روبرو هستند. علاوه بر این شاید این نرخ برای شهری مثل ساری که خانه‌های متری 30 میلیونی در آن به وفور به چشم می‌آید ناچیز به نظر برسد اما متوسط قیمت در باقی شهرهای استان به مراتب پائین‌تر از شهرهای بزرگ است و این قیمت برای‌شان آنقدرهم ارزان نیست.
همچنین این طرح از همان ابتدا با انتقادات دیگری نیز روبه‌رو بود و بسیاری معتقد بودند که گروه‌های کم‌درآمد توان بازپرداخت اقساط این طرح که از یک میلیون و ۲۰۰ هزار تومان تا یک میلیون ۷۰۰هزار تومان بوده را ندارند و عملا نمی‌توان این طرح را مختص خانه‌دار شدن حداقل‌بگیران دانست. البته چندی پیش محمود محمودزاده معاونت وزیر راه و شهرسازی در گفت‌وگویی با خبرگزاری ایلنا با اشاره به تسهیلات ویژه به کارگران در طرح اقدام ملی مسکن گفته بود: «طبق تفاهم‌نامه‌ای که با وزارت کار داشتیم فارغ از تمام امتیازات و تسهیلات ارائه شده در طرح مسکن ملی، امتیازات ویژه‌ای و تسهیلات خاصی به کارگران داده می‌شود و پیشنهاد ارائه تسهیلات با کارمزد خاص و تسهیلات در مصالح را داده‌ایم و منتظر هستیم تا وزارت کار نتایج آن را ا علام کند. این امتیازات ویژه شامل کارگران مستمری‌بگیران و بازنشستگانی می‌شود که در طرح اقدام ملی مسکن ثبت‌نام و تایید شده باشند.»
علی رحیمی یکی از کارگران ساروی که امیدش برای خانه‌دار شدن همین طرح مسکن کارگران بود در گفتگو با خبرنگار عبارت با اشاره به شرایط عجیب بازار این روزها می‌گوید: در شرایط فعلی با وجود مشکلات اقتصادی کارگران حداقل باید دو شیفت کار کنند تا بتوانند حداقل‌های معیشت‌شان را تامین کنند، این در حالی است که روزبه‌روز اقلام بیشتری از سبد خرید خانوارهای کارگری حذف می‌شود، بنابراین دیگری جای برای پرداخت قسط نمی‌ماند و نباید انتظار داشت که با چنین طرح‌هایی مشکل مسکن کارگران حل شود.
وی ادامه داد: شاید برای خیلی‌ها خنده دار باشد که ماهی 2 میلیون هم نداریم که برای قسط خانه بدهیم اما من افرادی را می‌شناسم که یک ماه کار می‌کنند و زیر 2 میلیون حقوق دریافت می‌کنند. این افراد چه؟ آن‌ها حق زندگی آرام را به کدام گناه از دست داده‌اند؟ ما تا وقتی خانه نداریم نمی‌توانیم یک شب را با آرامش چشم روی هم بگذاریم. هرسال وقتی به موعد قرار اجاره نزدیک می‌ویم تمام بدنمان میلرزد که نکند بدون سقف بمانیم. اما چاره‌ای نیست. ما همچنان امیدوار می‌مانیم تا بالاخره کسی پیدا شود که صدایمان را به گوشش برسانیم.